Met de handbike de ventoux op

Jelle, Peter en ik spraken bij mij thuis af om te vertrekken naar Tongerlo om van daaruit met de bus van Sporta verder te rijden richting zuid Frankrijk (ons verblijf lag op 12 km van Sault, één van de drie mogelijke vertrekpunten aan de legendarische Mont Ventoux) We kwamen mooi op tijd (en dat voor ons, een unicum denk ik). Bij de inschrijving bleken we met een select groepje te zijn. Er reed nog iemand met een driewieler mee (Gino )

Ward en Paul kwamen met de wagen tot daar.

Patrick en Hilde waren de begeleiders van ons 5-koppig groepje. Na een rit van een goede 12 uur kwamen we toe in ons huisje (een keuken, living, twee slaapkamers en een aangepaste badkamer.) De regen kwam met bakken uit de hemel gevallen, terwijl de zon straalde in België, straf dat je voor regen naar het Zuiden moet rijden. We reden een uurtje om de armen terug los te maken.

Ondertussen waren mijn Tante en Nonkel toegekomen met de mobilhome, ze hadden de moeder van Jelle meegenomen. Vrijdag deden we een stevig klimmetje van 45 minuten, de andere richting ging net iets vlotter

Tegen 50 sjeesden we terug, daarvoor doe je het! Die avond reden Hilde en ik naar een persvoorstelling met hapjes en drankjes. De anderen reden mee met het team van Transplanttoux*. Ward had koorts en begon te vrezen voor zijn beklimming, hij was er dan ook niet. Jelle en ik drinken geen alcohol ter voorbereiding. Een receptie met plat water, net iets anders... De volgende morgen was de dag aangebroken! We vertrokken om een uur of negen en ik probeerde in het begin zo snel mogelijk te rijden met een lage hartslag (-130). Jelle komt traag op gang maar dan is hij niet meer te stoppen. Ik wou voorsprong nemen om zo laat mogelijk samen te komen om zo met 2 aan te komen. Peter Ceurvelts reed aan de zijde van Jelle en mijn nonkel bleef bij mij. De eerste minuten nam ik 100 meter voorsprong maar na acht km kwamen we al samen. Daar ging mijn plan We gingen verder maar dikwijls moest ik mijn best doen om hem niet te laten gaan. Mijn hartslag bleef onder de 160, maar toch, hard! Onderweg kwam Stan Van Samang ons tegen, hij deed zijn helm af en riep: 'voor ulle doe ik mijnen hoed af sé' Aangekomen aan de bevoorrading kwam ook Paul ons vervoegen en tegen een verschroeiende snelheid reden we naar Chalet Renard. Daar stopten we om ons klaar te maken om 2 uur af te zien! Na 100 meter piekte mijn hart en met het oog op een tweede beklimming liet ik hen gaan.

Kruipen, zweten, afzien, doodgaan, en dat allemaal voor een snelheid van 2 per uur. Wandelaars stapten sneller...

Onderweg stonden enkele bekenden, en een vriendin (Els F) reed even mee omhoog met haar elekrische scooter. Boven was de ontlading weer groot, vooral toen ik mijn trainingsmakker zag, 'we did it'! De beklimming duurde ongeveer even lang dan vorige keer... Twee jaar achteruitgang door mijn ziekte overwonnen! Na enkele minuten begonnen we aan de afdaling, feest!!

In het begin ging het enorm hard en namen we soms enkele risico's, maar na chalet Renard remde ik goed af voor elke bocht en ging het er verantwoorder aan toe. Na de helft ging ik ineens over de kop in een bocht! Er was geen grote put of een andere reden, ik snap het totaal niet! Na de eerste schrik bekeken we de schade. Er was een stukje tand afgebroken, en mijn hand had enkele schaafwonden. Mijn band was lek, enkele kleine dingen waren afgebroken aan mijn fiets en de kabel van mijn versnellingen was stuk........... Over mijn tand zat ik meest in, maar nu blijkt het helemaal niet erg te zijn, hoerensjans noemen ze dat zeker Op algemene aanvraag:

Ik daalde verder af, maar de val en een opkomend onweer staken een stokje voor een tweede beklimming. Als ik nog eens ga proberen, zorg ik wel voor een kleiner tandwiel, 24-32 is niet klein genoeg. Die avond vierden we de beklimming maar toen we van het hotel naar het enige café in het dorp gingen, bleek dit net te sluiten. De volgende morgen pakten we in en brachten de vrouwen van JOIN2RIDE ons naar de bus, waarvoor dank! We gingen hen normaal een paar flessen wijn geven, dat kwam er niet van, hopelijk maakt deze reclame iets goed. Rond twee uur gingen we naar het slotfeest in Bedoin. Daar werd afgeroepen dat de oudste deelnemer 80 was en dat er iemand vijf beklimmingen had gedaan! Daarna mocht ik ook een trofee gaan halen in naam van To Walk Again. Na het officiele gedeelte begon het feest, en wat een feestje...Eerst stonden Jelle, Patrick en ik op de 'dansvloer' (dolemiet) maar al snel stonden we met 200 man de polonaise te doen. Met dank aan de wijn Na een uurtje hadden ze beter de fototoestellen weggelegd denk ik. Nu vrees ik het ergste... In de bus terug werd het zo wel veel makkelijker om te slapen. * Transplanttoux zijn mensen met een nieuw hart of longen of nier of... die samen met hun artsen en chirurgen omhoog reden samen met hun peter (Stan van Samang). Die groep zat in ons hotel, en hing mega goed aan elkaar.